«Այբ»-ի շրջանավարտների առաջին սերունդը հավաքվել էր դպրոցում՝ բացելու «երազանքների գիրքը», որում պահվում էին նրանց գրած նամակները: Ըստ այբական ավանդույթի՝ ավարտական արարողությանը յուրաքանչյուր շրջանավարտ գրում է «Ես, «Այբ»-ը, Հայաստանը՝ 10 տարի անց» վերնագրով նամակ, որը փակվում է փայտյա գրքում։ Այն պահվում է դպրոցում՝ սպասելով այն օրվան, երբ 10 տարի հետո շրջանավարտները կբացեն ու կկարդան ապագայի իրենց տեսլականների մասին:
2013-ի շրջանավարտները վերամիավորվեցին իրենց նախկին ուսուցիչների հետ ու բացեցին զմռսված գիրքը: Իրենց անցյալը վերանայելը շրջանավարտներին թույլ տվեց խորհել իրենց ձեռք բերած առաջընթացի և «Այբ»-ի ունեցած ազդեցության մասին իրենց կյանքում:
Նամակների գիրքը բացելը հուզիչ ու ոգևորող էր շրջանավարտների համար։ Նրանք կարդում էին իրենց սեփական խոսքերը մեկ տասնամյակ առաջ, տեղափոխվում երիտասարդական երազանքների և ձգտումների ժամանակը: Ոմանք պարզեցին, որ իրենց կյանքն անցել է իրենց պատկերացրած ճանապարհով, մյուսները հայտնաբերեցին անսպասելի շեղումներ, որոնք իրենց առաջնորդել են դեպի նոր հորիզոններ: Անկախ յուրաքանչյուրի անցած ճանապարհից՝ շրջանավարտները կիսեցին մի ընդհանուր թեմա՝ նրանց կապը «Այբ»-ի հետ և այն տևական ազդեցությունը, որն այն ունեցել է նրանց կյանքում: Թեև ճանապարհը նրանց «տնից» հեռու է տարել, նրանք մնում են կապված «Այբ»-ի՝ իրենց կրթական ընտանիքի հետ:
Նամակների գրքի բացումը և «Այբ»-ի առաջին սերնդի շրջանավարտների վերամիավորումը «Այբ»-ի մնայուն ազդեցության և կրթության փոխակերպող ուժի հզոր վկայություն էր: Այն մեզ բոլորիս հիշեցրեց մեր արմատները փայփայելու, մեր ընդհանուր պատմությունն ընդունելու և աշխարհում դրական փոփոխություններ մտցնելու ձգտման կարևորության մասին:
Շրջանավարտները ստացան նաև հատուկ նվեր՝ անվանական հողաթափներ: Հողաթափները «Այբ»֊ի համար միասնության խորհրդանիշ են՝ հիշեցնելով «Այբ» շարժման ակունքները: 2006-ին «Այբ»-ի հիմնադիրները հավաքվեցին Դավիթ Յանի տանը, որտեղ նրանք ձեռնամուխ եղան ազգային կրթական նախաձեռնություն սկսելու առաքելությանը: Այդ պատմական օրն արված լուսանկարում հիմնադիրները հողաթափներ էին կրում:
Կիսվել